از بین تمام موسیقیهای عالم فقط صدای دلنشین خش خش برگهای پاییزی رو دوست داشت که زیر قدمهاش می نواختند. نت هیچ سازی رو بلد نبود، اما نت برگهای پاییز رو خوب می دونست چون یه هدیه ی خدا دادی بود.

از بین تمام نورها اون نوری رو دوست داشت که داخل وجود خودش بود و کسی نمی دیدش.

با پاییز دم خور بود، چــون درست مــال قلب یکی از فصلــهای پاییز بود. نه ابتدا و نه انتهــاش.

فصلهای زندگی رو ورق زده بود و حالا که به اوجش رسیده بود و باید لذت می برد، احساس پیری می کرد.

می خواست بره پی دل خودش اما اونجا هم پر از جو واجور بود و از بس خواسته بود ازش نرنجند و کمکشون کنه، دیگه جایی واسه خودش نمونده بود.

بهار رو احساس نمی کرد و گرمای تابستون اذیتش می کرد، و زمستون هم فقط زخمهاشو واسه یه مدتی با یخ نگه میداشت تا همه بدنش رو نگیره و از پا در نیاد.

خدا رو شکر که پاییز واسش مونده بود، اونم قلب پاییز.

الان فقط می خواد بره داخل پاییز و دستش رو بذاره داخل جیب اور کتِ بلندش و روی برگهای زرد که زمین رو منقوش کرده قدم بزنه و به موسیقی دلِ خودش گوش کنه...فقط همین.                                                                                                      

                                                                                                                                                                                مسافر